28 March 2023

Πολύποδες παχέος εντέρου

Πληροφοριες

Τηλ:       210 2139311
Κιν:        6944616305
e-mail: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
URL:      gastrolab.gr

Κλειστε Ραντεβου

Αρθρο:

Πολύποδες παχέος εντέρου

Ημ/νια Δημοσιευσης:

28 March 2023

Δημιουργος:
Γεώργιος Κ. Οικονόμου - Γαστρεντερολόγος

Με τη λέξη πολύποδας περιγράφουμε κάθε μόρφωμα που προβάλλει στο εσωτερικό των κοιλοτήτων του ανθρώπινου σώματος και των σπλάχνων (μύτη, φωνητικές χορδές, μήτρα, ουροδόχος κύστη, χοληδόχος κύστη, πεπτικό σύστημα). Στην ουσία είναι ένας όρος που περιλαμβάνει μια πλειάδα ανόμοιων και ετερογενών πραγμάτων, από απλές υπερπλασίες μέχρι κακοήθεις όγκους. Πολύποδες συναντάμε σε όλο το μήκος του πεπτικού σωλήνα, στο στομάχι στο λεπτό και στο παχύ έντερο αλλά και στην χοληδόχο κύστη οι οποίοι είναι μια εντελώς διαφορετική κατηγορία.

Οι πολύποδες του πεπτικού συστήματος χωρίζονται με βάση το είδος τους σε δύο μεγάλες κατηγορίες: στα αδενώματα τα οποία αν δεν αφαιρεθούν εξελίσσονται στον καρκίνο (αδενοκαρκίνωμα) του αντίστοιχου οργάνου (στομάχι – λεπτό – παχύ έντερο) και στους υπόλοιπους, που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία, που δεν εξελίσσονται ποτέ σε καρκίνο. Οι συχνότεροι τέτοιοι πολύποδες είναι οι υπερπλαστικοί που συναντώνται σε κάθε σημείο του πεπτικού και οι κυστικοί πολύποδες του στομάχου.

Πέραν της κληρονομικότητας, η εμφάνιση αδενωμάτων σχετίζεται και με πολλούς άλλους παράγοντες. Περιβαλλοντικοί παράγοντες όπως η εργασία και ο τόπος διαμονής και η διατροφή παίζουν σημαντικό ρόλο. Η ηλικία επίσης είναι σημαντικός παράγοντας υπό την έννοια ότι τα αδενώματα εμφανίζονται ως αποτέλεσμα της χρόνιας έκθεσης του οργανισμού στις τοξίνες και με την παράλληλη γήρανση και εξασθένιση των αμυντικών μηχανισμών. Βέβαια σε περιπτώσεις κληρονομικής προδιάθεσης η εμφάνιση των πολυπόδων μπορεί να γίνει ακόμα και σε πολύ νεαρή ηλικία.

Τα αδενώματα χωρίζονται σε διάφορους τύπους: οδοντωτά – σωληνώδη – σωληνολαχνωτά και λαχνωτά. Παλιότερα τα οδοντωτά αδενώματα (εικόνα 3) κατατάσσονταν στους υπερπλαστικούς πολύποδες και μόνο τα τελευταία χρόνια ανακαλύφθηκε ότι εξελίσσονται σε καρκίνο, οπότε και εντάχθηκαν στα αδενώματα. Η εξέλιξη των αδενωμάτων προς τον καρκίνο είναι μια διαδικασία κατά την οποία με την πάροδο του χρόνο και με την παράλληλη αύξηση του μεγέθους του πολύποδα επιδεινώνεται η δυσπλασία του πολύποδα με την σειρά ήπια δυσπλασία →μέτρια→ βαρεία δυσπλασία → καρκίνος. Οι άλλοι τύποι πολυπόδων (υπερπλαστικοί κλπ) δεν έχουν δυσπλασία.

Μορφολογικά οι πολύποδες ανεξάρτητα αν πρόκειται για αδενώματα ή άλλους πολύποδες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.

Πολύποδες με μίσχο (εικόνα 1) και σε άμισχους πολύποδες (εικόνα 2) οι οποίοι είναι τεχνικά πολύ πιο απαιτητικοί στην αφαίρεση τους.

Γίνεται έτσι κατανοητό ότι από πλευράς αντιμετώπισης οι πολύποδες χωρίζονται σε αυτούς που χρειάζονται και σε αυτούς που δεν χρειάζονται αφαίρεση. Προφανώς τα αδενώματα ανήκουν σε αυτούς τους πολύποδες που χρειάζονται οπωσδήποτε αφαίρεση γιατί αν αφεθούν θα εξελιχθούν σε καρκίνο. Από την άλλη μεριά οι υπερπλαστικοί και οι ανάλογοι άλλοι πολύποδες συνήθως δεν χρειάζονται αφαίρεση, εκτός των περιπτώσεων όπου δημιουργούν άλλου τύπου προβλήματα, όπως απόφραξη λόγω μεγάλου μεγέθους, αιμορραγία κλπ. Συνήθως η διάκριση ανάμεσα στα αδενώματα και στους υπόλοιπους πολύποδες είναι εφικτή στα μάτια έμπειρων ενδοσκόπων ιδίως με τα σημερινά ενδοσκόπια υψηλής ευκρίνειας

Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να μην είναι σαφές αν ένας πολύποδας είναι αδένωμα οπότε υπάρχει ερωτηματικό σχετικά με το αν πρέπει να αφαιρεθεί. Στην περίπτωση αυτή η συνήθης επιλογή είναι να μην αφαιρείται κατ’αρχήν ο πολύποδας αλλά να παίρνονται βιοψίες και εν συνεχεία αναλόγως αποτελέσματος να επιλέγεται η περαιτέρω αντιμετώπιση.

Η καταλληλότερη μέθοδος αφαίρεσης των πολυπόδων είναι αυτή η οποία δίνει τα καλύτερα αποτελέσματα με τον μικρότερο κίνδυνο για τον ασθενή. Στην μία άκρη του φάσματος είναι η ενδοσκοπική αφαίρεση με την κολονοσκόπηση και στην άλλη άκρη είναι η χειρουργική επέμβαση.

Η ενδοσκοπική αφαίρεση είναι η μέθοδος που επιλέγεται σήμερα για την αντιμετώπιση των αδενωμάτων αρκεί να μπορεί να επιτευχθεί η πλήρης επί υγιών ορίων αφαίρεση. Ο λόγος για αυτό είναι ότι είναι σαφώς λιγότερο επιβαρυντική για τον ασθενή, με μικρότερους κινδύνους και ποσοστά επιπλοκών. Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι σήμερα πια είναι δυνατή η ενδοσκοπική αφαίρεση πολυπόδων που στο παρελθόν αφαιρούνταν μόνο χειρουργικά. Η εξέλιξη στις ενδοσκοπικές τεχνικές και στον εξοπλισμό είναι τέτοια που συνεχώς μετακινείται το όριο ανάμεσα στην χειρουργική και την ενδοσκοπική εκτομή, σε σημείο που να είναι σήμερα εφικτή η ενδοσκοπική αφαίρεση τεράστιων πολυπόδων αλλά και καρκίνων αρχικού σταδίου.